Nashville

Ook gisteren had ik problemen met het internet. Ik kon deze keer wel verbinding maken, maar ik kreeg mijn website maar niet geladen.
Dus krijg je vandaag twee verhalen in 1 keer.


De rit naar Nashville toe

Van alle dagen reizen is vandaag wel de aller zwaarste geweest. Het regende al toen ik uit het Appalachen gebergte wegreed maar nog geen 5 minuten laten gingen de sluizen daadwerkelijk open en kwam het met bakken tegelijk eruit.
Het regende zo ontzettend hard dat ik de auto voor me nog maar nauwelijks kon zien zo mee en dan. En als een bord een exit aangaf dan was nog bijna niet te onderscheiden waar die ergens begon.
De rit was 470 km en ik schat dat ik 465 daarvan op dergelijke manier heb gereden. Dat is zo ontzettend vermoeiend. Ik was gesloopt toen ik in Nashville aankwam,
Dat was ongeveer rond 2 uur, maar de kamer was nog niet klaar. En ik had zo graag een dutje willen doen. Omdat ik een uurtje moest overbruggen ben ik naar de Mall gegaan en heb daar een manicure en pedicure laten doen. Maar niet zomaar eentje!
Voor de pedicure moest ik in een super de luxe grote lederen stoel gaan zitten, met mijn voetjes in een bruis bad. Ik bedoel dan zo`n elektrisch voetenbad waar ze van allerlei spulletjes indeden die heerlijk roken. De voeten werden zo van de onderkant een beetje gemasseerd door het badje terwijl aan de bovenkant een jetstroom bruisbelletjes over de werven kietelde.
Maar die stoel waar ik in zat, was niet zomaar een stoel, het was een soeperdoeper massage stoel!!
Ik had uit allerlei standen te kiezen en kon het zo programmeren dat eerst de onderrug gekneed werd. Toen de midden rug met rollende bewegingen losgemaakt en dan de schouders en de nek.
Zo`n programma duurde 15 minuten en ik heb dat 4 keer laten herhalen.Ondertussen blijkt dat hier een pedicure meer inhoudt dan bij ons, want mijn benen en voeten werden gemasseerd een kwartier lang en daarna de teentjes French manicure laten geven
Toen waren mijn vingernagels aan de beurt. En werden mijn handen en onderarmen ook uitgebreid gemasseerd.

Ik was weer helemaal ontspannen en uitgerust. Met mijn teennagels ben ik volledig blij, die zien er uit om te zoenen. ( zou best kunnen na een kwartier bruisen)
Maar hoewel mijn vingernagels binnen in het TL licht prachtig leken, schrok ik er buiten wel een beetje van. Het is netjes gedaan. Ik vind een French Manicure altijd mooi, maar de “blanke lak” die zij heeft gebruikt schijnt buiten er neon paarsig uit te zien. Het zou zeker niet misstaan als je op sollicitatie gesprek gaat als paaldanseres, maar ik ben na de rit van vandaag als houterig genoeg en ga uitgestrekt als een paal op mijn bed liggen. Och ja, misschien hebben zulke nagels ook wel een voordeel. Als ze lichtgevend genoeg zijn kan ik in het donker de autosleutels zonder problemen vinden.. Kijk, en zo hep ieder nadeel zun voordeel..

En dat is eigenlijk het hele verhaal van vandaag. Sorry dat ik niet meer te melden heb. Het was een lange lange lange rit en ik ben toto los. Ik ga direct naar mijn bed en ga lekker slapen.
En, ik had niet gedacht dat het mogelijk zou zijn, maar het bed dat ik nu toch heb. Niet de hoogste, maar absoluut de breedste. Je kunt er makkelijk met 4 personen naast elkaar liggen!
En daar kruip ik lekker in mijn uppie in en ga overdwars liggen denk, met kussens om me heen en de tv nog effe aan.

Als mijn licht het eerst uit gaat, laat ik het bedlampje maar branden....

Tot morgen,

-Wilhelmina



Nashville dag 2

Ik was gisteren zo moe dat ik 13 uur heb geslapen.
Alleen, ik werd vanochtend wakker helemaal onderaan het matras met het laken om me heen. Het dekbed was op de grond gegleden en waarschijnlijk ben ik tijdens dat proces ook steeds verder omlaag geschoven. Heb ik in een mega groot bed, lig ik als een opgerold balletje onderaan het matras. Nou vanavond zal dat niet meer gebeuren!

Na het ontbijt ben ik richting Downtown Nashville gereden. Na een kwartiertje rondrijden had ik het wel gezien( dacht ik). De stad lijkt op iedere andere Amerikaans stad, ik kon niets bijzonders ontdekken.
Maar juist toen ik het voor gezien wilde houden, reed ik Broadway op. Dat is de straat waar de tentjes zitten die live muziek laten horen. Het is eigenlijk maar een klein stukje straat, dat de sfeer geeft van een dorpsstraat. Er zijn winkeltjes waar je de gebruikelijke toeristische rommeltjes kunt kopen. Maar ook winkels waar je gitaren, gebruikt of nieuwe, kunt aanschaffen.
En dan zijn er de barretjes waar je zomaar naar binnen kunt lopen en naar countrymuziek kunt luisteren.
Heel eerlijk gezegd ben ik niet echt een countrymuziek liefhebber. Ik ken wel enkele liedjes, maar dat zijn dan de overbekende songs die het wereldwijd gemaakt hebben.

Ik liep een bar binnen, om 2 uur in de middag, waar welgeteld 3 gasten zaten. De cowboy op het podium had een gouden strotje en zong alle ellende van zich af. ( countrymuziek is over het algemeen zijn smartlappenmuziek)
Toen het liedje afgelopen was bleef het stil., totdat ik de handen ineen sloeg en een 1 persoonsapplaus gaf. Dat werd erg gewaardeerd door de artiest, die me dan ook direct welkom heette en vroeg waar ik vandaan kwam. Ik mocht een verzoek nummer opgeven. Het enige wat me ten binnen schoot was de naam John Denver. En zong de man op gevoelige wijze “Country road take me home”
Nou dat was wel toepasselijk vond ik. Na een aantal liedjes hield ik het voor gezien om een andere bar op te zoeken waar het publiek groter was. Dit maal zaten er 8 personen binnen.
Ik moet natuurlijk wel zeggen dat het nog vroeg op de dag was en dat in de avonduren het waarschijnlijk uitpuilt in barretjes als deze.
Maar goed, ik vond het niet erg, ik houd eigenlijk al niet van een bar en drukte, dus dit was prima zo.
Op het podium hier stonden een man en een vrouw die rond de 70 waren. En hoewel het niet van erge hoge kwaliteit was wat hier ten luister werd gebracht, je kon er het enthousiasme van afzien.

Na een aantal liedjes ging de v rouw zitten, naast me, en vertrouwde me toe dat ze niet meer zo goed kon zingen als in vroegere dagen. Maar dat ze samen al 37 jaar samen zingen. De man kwam tijdens een korte pauze richting de bar gelopen die vlak naast mijn tafeltje was. Hij sloeg met de vlakke hand op mijn tafel en riep luid. “You are more than welcome missy” aan zijn houding te zien en aan de bewonderende blikken van de overige gasten, heb ik het idee dat deze man vroeger wel eens een bekende naam zou kunnen zijn geweest. Zijn vrouw “verklapte” me tijdens een jingle die de man ten gehore bracht dat dit het reclamemuziekje was dat hij jaren geleden voor Miller bier heeft ingezongen.

Ik heb maar heel enthousiast geklapt en een paar keer Woe woe geroepen! Op een geschikte moment ben ik opgestaan, heb een geldbiljet in het potje gedaan en ben naar buiten gelopen waar de zon inmiddels volledig was doorgebroken.

Het was heel leuk, gezellig op een vreemde manier en toch niet mijn muziek. Maar je moet het meegemaakt hebben zeggen ze.
Mijn hotel ligt vlakbij het Grand Ole Opry, waar de grote sterren optreden. Maar geen enkele nam is me bekend en ik heb het er niet voor over om een fors geldbedrag neer te tellen voor een show.

Morgen leg ik mijn laatste rit af naar Memphis om dan een volledige cirkel gemaakt te maken.
Het enige waar ik daar nog naar toe wil is de plek waar Martin Luther King vermoord is.

Dan zit mijn reis erop en vlieg ik terug naar alles wat mijn leven betekenis geeft.
Familie, mijn kinderen, alle kinderen! ,ons kleinkind Lukas, vrienden en collega`s.
Maar het meest kijk ik uit naar mijn liefje, mijn eigen lieve Hansie.

Tot morgen, -Wilhelmina